Huzursuz kadın!

Dün bir yere gitmek için bir dolmuşa bindim, münibüs olanlarından. Farklı şehirlerde dolmuşun anlamı farklı olabiliyor, gelelim dolmuşa bindiğimde ikili bir koltuğa, bir kadının yanına oturdum, kadın cam kenarında ben koridor kısmında. Yanımdaki kadın sürekli inecekmiş gibi eline çantasını alıp doğruluyor, camdan iyice etrafa bakıyor, geriye ileriye, sonra tekrar oturuyordu. İlk başta inecek, ineceği yeri kaçırmamak istediği için tetikte olduğunu düşündüm. Normalde tez canlı birisiyim ve yanımdakinin huzursuzluğunu çabuk anlar çabuk da müdahale ederim. İnecek misiz, diye sorarım. Artık ben de olgunlaşıyorum J Sormayayım dedim, kadını kendi haline bıraktım, ancak abartısız 20 dakika boyunca en az 20 kez bu davranışları yaptı, neyse dedim, bu onunla ilgili, sen etrafı izle, kendine bak. Sonra kadın bu kez oturduğu koltuğun kenar boşluklarına dönerek , her iki yanına üfleyerek söylendi. Benim de kulağımda kulaklıklar olduğu halde duydum, çıkardım, ne oldu, bişey mi oldu , dedim. Dedim en sonunda. Artık olaya ben de dahil oldum. Bu arada yanımdaki kadın en az 50 yaşında. Niye bu ayrıntıyı verdim, birazdan dönecem. Sessizce arkasını işaret etti, ne oldu dedim, sorun mu var, niye öyle yapıyorsunuz, sessizce arkasında oturan kişinin bacaklarının kendisini rahatsız ettiğini söyledi. Bu arada benim konuşmamı bütün dolmuş duyuyor J Sizi rahatsız mı ediyor, e söyleyinsene dedim. Kadın benim bu tepkimden utandı, mahçup oldu.Hiştt diyerek eliyle sessiz olmamı istedi. Ben de döndüm arkada oturan bir delikanlıya en fazla 20 yaşında, uzunca boylu olduğu belli, bacağınızı biraz toplar mısınız hanımefendi rahatsız oluyormuş dedim, gerçi koltuklar da çok dar ama siz bir çekin dedim.

Çocuk da toparlandı, Allah var çok efendi karşıladı. Şimdi gelelim kadına. 50 yaş ve üzeri, normalde artık birçok şeyi aşmış olmasını, kendisini ifade etmesini bekleyeceğimiz bir yaştır, ancak çocukluğumuzdan bu yana içinde yetiştiğimiz ortam tarafından ne kadar baskılanırsak, kendimiz olma halini o kadar yaşayamayız. Kadın o kadar rahatsız oluyor ki bütün bedeniyle hareket ediyor, oraya buraya bakıyor, huzursuz oluyor, etrafını huzursuz ediyor ve dönüp de bacağınızı çekin ben rahatsız oluyorum , diyemiyor. Demiyor demiyorum, diyemiyor ve ben onun adına dediğimde utanıyor, mahçup oluyor. Kendi bedeniyle ilgili kendini ifade etmeye o kadar az yer vermiş ki hayatında, hatta belki bunu ayıp olarak da görüyor, ben , benim bedenim, rahatsız oluyorum, diyemiyor. Bunu niye söylüyorum, bu kadın bir taciz de yaşıyor olabilirdi, o diyemedikçe diğeri yapmaya devam edecek. Etrafımızda birçok insan var böyle, ayağımıza basıyorlar ama sesimizi çıkarmıyoruz, onun bunu fark etmesini bekliyoruz, fark etmediğinde üfleyip püflüyoruz, çoğu zaman söyleniyoruz, insanlarda hiç saygı kalmadı diyoruz, ama iş, ayağıma basıyorsun, ayağını çek, demeye geldiğinde yapamıyoruz.

Kadın, erkek hiç farketmez, birşeyden rahatsız olduğumuzda söylemeliyiz, belki küçükken bu ayıplandı, etrafımızda kimse bunu yapmadı belki, ama günlük hayatımızda bizim huzurlu, rahat olmamızı etkişileyen ciddi bri engel bu. O yüzden iletişim kuralım,  söyleyelim.  Oynamayı bilmeyen gelin yerim dar dermiş misali, rahatsızlığını ifade edemeyen de yol boyu huzursuz huzursuz oynar durur. Önce kendi bedenimizi, sonra nelerin bizi rahatsız ettiğini en sonra da bedensel sınırlarımızı korumayı öğrenecez, başka yolu yok, bir başkası bunu bizim için yapmayacak. Ötekinin değişmesini bekleyen çok bekler, sorumluluk bizde!!